فصلنامه اشارات - شماره 99

اعتراف/محبوبه زارع

دیشب، اذان باد، برگلدسته درخت، تسبیح ممتد تو بود و سجده برگ بر سجاده رود، حکایتی دیگر! پرنده، نام تو را بر صحیفه پرواز خویش حک کرده است.

از سادگی و سستی آشیانه اش معلوم است که دل به ماندن خویش نداشته است.

همه اینها را نشانم می دهی که به کوچکی خودم معترفم سازی؟!

درمانده از ادراکیم

مهربانا! در رونق این عالم و در تنوع کائنات، چیزی جز خداوندگاری تو مشهود نیست. با این همه، از ادراک ذات اقدس تو، همه درمانده و حیرانیم.

همه چیزمان را ازما بگیر؛ اما ادراکاتمان را تعالی ببخش!

مسیر تماشای خویش را بر ما هموار ساز؛ که بدون سیر در این جاده هشیاری، هرگز به خلیفه اللّهی ات نخواهیم رسید.

از ما ناامید مشو!

خدای بزرگ، کوچکی ما را ببخش! به رحمانیتت، از ما ناامید مشو؛ که وای بر مخلوقات، اگر خالق، درصدد تأدیبشان برآید!

می ترسیم. از کم رنگ شدن تبسم خدایی ات بر لحظات زندگی مان، می ترسیم.

مباد روزی که عصیان گری های جاهلانه ما، میان دست های نیازمان و دامان اجابت تو، دیوار بکشد!

ص:1